Kristianong Awitin | Walang Kapangyarihan ang Makakapigil sa Nais ng Diyos na Makamit

Kristianong Awitin | Walang Kapangyarihan ang Makakapigil sa Nais ng Diyos na Makamit

I

Diyos muling dumating ngayon sa mundo

upang gawain N’ya’y gawin.

Unang hinto ng gawain N’ya’y

engrandeng pagtitipon ng mga diktador:

Tsina—ang matatag na balwarte,

ang balwarte ng ateismo.

Sa karunungan N’ya’t kapangyarihan,

Diyos nakamit na isang pangkat ng mga tao.

Sa kasalukuyan,

tinutugis Siya ng namumunong partido ng Tsina

sa bawat paraan.

Nagdurusa S’ya nang matindi,

walang mapahingahan o masilungan.

Gayunman,

Diyos patuloy pa rin sa gawaing dapat N’yang gawin,

sa gawaing dapat N’yang gawin: binibigkas tinig N’ya,

ebanghelyo’y pinalalaganap.

Isang Himno ng mga Salita ng Diyos | D'yos Nagkatawang-tao upang Iligtas ang Sangkatauhan

I

Ngayon ang araw, kita mo ba?

'Di simpleng bagay Diyos dumating sa gitna ng tao

upang tao'y iligtas, talunin si Satanas,

kaya Diyos nagkatawang-tao.

Kung di rito, di S'ya gagawa sa Sarili N'ya.

D'yos nagkatawang-tao upang si Satanas ay labanan

at akayin ang tao,

na lama'y naging tiwali't nais iligtas ng D'yos.

D'yos muling nagkatawang-tao

upang talunin si Satanas, at tao'y iligtas.

D'yos lang makalalaban kay Satanas sa Espiritu

o sa katawang-tao.

Ang Pag-alam sa Tatlong mga Yugto ng Gawain ng Diyos ay ang Daan Patungo sa Pagkilala sa Diyos (1)

Sabi ng Makapangyarihang Diyos:  "Ang tatlong mga yugto ng gawain ay nasa puso ng buong pamamahala ng Diyos, at sa mga ito ay ipinahayag ang disposisyon ng Diyos at kung ano Siya. Yaong mga hindi nakaaalam tungkol sa tatlong mga yugto ng gawain ng Diyos ay walang kakayanang tantuin kung paano ipinahahayag ng Diyos ang Kanyang disposisyon, hindi rin nila alam ang karunungan ng gawain ng Diyos, at nananatili silang mangmang tungkol sa maraming mga paraan ng Kanyang pagliligtas sa sangkatauhan, at sa Kanyang kalooban para sa buong sangkatauhan. Ang tatlong mga yugto ng gawain ay ang lubos na pagpapahayag ng gawain ng pagliligtas sa sangkatauhan. Yaong mga hindi nakaaalam ng tatlong mga yugto ng gawain ay magiging mangmang tungkol sa iba’t ibang mga paraan at prinsipyo ng gawain ng Banal na Espiritu; yaong mga mahigpit na kumakapit lamang sa doktrina na naiiwan mula sa isang yugto ng gawain ay mga taong nililimitahan ang Diyos sa doktrina, at ang kanilang paniniwala sa Diyos ay malabo at alanganin. Ang mga taong ganoon ay hindi kailanman makatatanggap ng kaligtasan ng Diyos."

Rekomendasyon：

Ang Iglesia ng Makapangyarihang Diyos ay itinatag ng personal na bumalik na Panginoong Jesus sa mga huling araw

Tungkol sa Iglesia ng Makapangyarihang Diyos

Ang Kidlat ng Silanganan—Ang Liwanag ng Kaligtasan

Tungkol sa Pagsasagawa ng Panalangin

Ano ang Pagkakaiba ng Cristianismo at ng Iglesia ng Makapangyarihang Diyos?

Tagalog na Cristianong Kanta | ‘Pag Binuksan Mo’ng Puso Mo sa Diyos

‘Pag ang Diyos ay ‘di mo batid, at likas Niya’y di mo tanto,
puso mo’y hindi magbubukas ng tunay para sa Diyos.
‘Pag naintindihan mo na’ng iyong Diyos,
ang nasa puso Niya’y mauunawaan mo,
at ito’y daranasin mong lubusan ng
may buong pananampalataya.
‘Pag nilasap mo ang nasa puso ng Diyos nang unti-unti,
sa bawat araw,
‘pag nilasap mo ang nasa puso ng Diyos,
pagbubuksan Siya ng iyong puso.
‘Pag tunay na bukas ang ‘yong puso,
‘pag tunay na bukas ang ‘yong puso,
iyong makikitang suklam
at kahihiyang mapaglustay’t makasariling hiling.
‘Pag tunay na bukas ang ‘yong puso,
‘pag tunay na bukas ang ‘yong puso.
Makikita sa puso Niya’y mundong walang-hanggan,
tungo sa kahariang walang katulad.
Sa kaharia’y walang pandaraya,
walang panlilinlang, walang kadiliman, at walang kasamaan.
Tanging kataimtiman at katapatan;
tanging pagkamatuwid at kagandahang-loob.
Siya’y pag-ibig, Siya’y mapag-aruga,
walang hanggang kahabagan.
Sa iyong buhay, saya’y nadarama,
kung buksan ang puso mo sa Diyos.
Sa dunong Niya’t lakas napupuspos ang kaharian,
maging ng awtoridad Niya’t pag-ibig.
Makikita mo kung anong mayroon at sino Siya,
kung ano ang nagdudulot sa Kanya ng saya,
ng hapis, ng lungkot at galit,
nariyang makita ng lahat.
‘Pag binuksan ang puso mo sa Diyos
at anyayahan Siyang tumuloy.

mula sa Ang Salita ay Nagpapakita sa Katawang-tao

Rekomendasyon：

Alamin pa ang Iglesia ng Makapangyarihang Diyos

Ang pinagmulan ng Iglesia ng Makapangyarihang Diyos

Ang Kidlat ng Silanganan—Ang Liwanag ng Kaligtasan

Ang Pananalig sa Diyos ay Hindi Dapat Para Lamang sa Paghahanap ng Kapayapaan atmga Pagpapala.

Sa Aba sa mga Yaon na Muling Magpapako sa Diyos sa Krus

Cristianong Kanta | Walang Nakababatid sa Pagdating ng Diyos

I
Walang may kamalayan sa pagdating ng Diyos,
walang sumalubong sa pagdating Niya.
Higit pa, walang may-alam sa gagawin ng Diyos.
Walang may-alam ng gagawin N’ya.
Buhay ng tao’y sadyang hindi nagbabago.
Kasama natin ang Diyos gayang karaniwang tao,
bilang pinakahamak sa lahat ng tagasunod,
bilang karaniwang mananalig.
May sarili Siyang hangarin at layunin.
May pagka-Diyos Siyang di-taglay ng tao.
Walang nakabatid ng Kanyang pagka-Diyos,
o ang kaib’hang Kanyang diwa sa tao.

Kanta ng Papuri | Siya Ang Ating Diyos

I
Siya lang ang may alam ng ating iniisip.
Uri’t diwa natin ay talos N’ya, tulad ng palad N’ya.
Tanging S’ya ang hukom sa taong tiwali at suwail.
Tanging S’ya ang magsasabi’t gagawa sa atin sa ngalan ng Diyos.
S’ya lang ang nag-aangkin ng kapangyariha’t dunong ng Diyos.
Tanging S’ya lamang ang nag-aangkin ng dangal ng Diyos.
Ang disposisyon ng Diyos at kung ano S’ya at mayro’n S’ya
ay ganap na hayag sa buo, sa buo Niyang katawan.
S’ya lang ang makapagdadala ng liwanag sa atin.
S’ya lang ang makapagtuturo ng tamang daan.
S’ya lang maghahayag mga hiwagang di-hayag ng Diyos,
Di-hayag ng Diyos mula sa paglikha hanggang ngayon.
S’ya lang ang magliligtas sa atin mula kay Satanas,
at mula sa tiwali ng ating, ng ating disposisyon.
S’ya lang ang magliligtas sa atin mula kay Satanas,
at sa tiwaling disposisyon, ng ating disposisyon.

Pag-bigkas ng Diyos | Pakahulugan sa Ika-apatnapung Pagbigkas

Pakahulugan sa Ika-apatnapung Pagbigkas

    Sa Diyos, ang tao ay tulad ng isang laruan na Kanyang tangan-tangan, tulad ng isang binanat-ng-kamay na hibla ng noodle sa Kanyang mga kamay—isa na maaaring gawing kasing-nipis o kasing-kapal ng nais ng Diyos na gawin ayon sa Kanyang kaluguran. Patas bang sabihin na ang tao ay talagang isang laruan sa mga kamay ng Diyos, tulad ng isang pusang Persiyano na binili ng isang babae sa palengke. Walang alinlangan, siya ay isang laruan sa mga kamay ng Diyos—kaya’t walang anumang mali tungkol sa pagkakilala ni Pedro. Mula rito ay nakikita na ang mga salita ng Diyos at pagkilos sa tao ay sadya lamang natutupad, nang napakadali. Hindi Niya pinahihirapan ang Kanyang utak o gumagawa ng mga plano, gaya ng naguguni-guni ng mga tao; ang gawaing ginagawa Niya sa tao ay napaka-normal, gayundin ang mga salitang binibigkas Niya sa tao. Kapag nagsasalita ang Diyos, Siya ay tila hinahayaan ang Kanyang dila na tumakbong kasama Niya, Kanyang sinasabi anuman ang dumating sa Kanyang isipan, nang walang pagbabawal. Gayunpaman, matapos ang pagbasa sa mga salita ng Diyos, ang mga tao ay lubos na kumbinsido, sila ay walang masabi, nandidilat-ang-mata at napapatunganga. Anong nangyayari dito? Ito ay nagpapakitang mabuti kung gaano kadakila ang karunungan ng Diyos. Kung, gaya ng naguguni-guni ng mga tao, ang gawain ng Diyos sa tao ay kailangang planuhin nang napaka-metikuloso upang maging eksakto at tama, kung gayon—upang ang mga naguguni-guning ito ay maging higit pa—ang karunungan ng Diyos, pagiging kamangha-mangha, at pagiging di-matarok ay magiging nasusukat, na nagpapakitang ang pagbibigay-halaga ng mga tao sa Diyos ay napakababa. Dahil laging may kahangalan sa mga pagkilos ng mga tao, sinusukat nila ang Diyos sa ganoon ding paraan. Ang Diyos ay hindi gumagawa ng mga pagkalkula o pagsasaayos para sa Kanyang gawain; sa halip, ito ay tuwirang isinasakatuparan ng Espiritu ng Diyos—at ang mga prinsipyo kung paanong gumagawa ang Espiritu ng Diyos ay malaya at di-napipigilan. Para bang ang Diyos ay hindi binibigyang-pansin ang mga katayuan ng tao at nagsasalita kung ano ang Kanyang ikinasisiya—gayunman nahihirapan pa rin ang tao na ibukod ang kanyang sarili mula sa mga salita ng Diyos, na dahil sa karunungan ng Diyos. Ang mga katunayan, sa paanuman, ay mga katunayan. Dahil ang gawain ng Espiritu ng Diyos sa lahat ng mga tao ay kitang-kita, ito ay sapat upang ipakita ang mga alituntunin ng gawain ng Diyos. Kung ang Diyos ay kailangang magbayad ng gayong kalaking halaga sa Kanyang gawain sa mga nilalang, hindi ba iyan ay magiging katayuan ng paglalagay sa maiinam na kahoy sa mumurahin na paggamit? Dapat ba ang Diyos na kumilos nang personal? Magiging karapat-dapat ba ito? Dahil ang Espiritu ng Diyos ay gumagawa na nang napakatagal, at gayunman sa buong mga kapanahunan ang Espiritu ng Diyos ay hindi nakagawa sa ganitong paraan, walang sinuman ang nakaalam sa paraan at mga alituntunin kung paano gumagawa ang Diyos, ang mga ito ay hindi kailanman naging malinaw. Ngayon ang mga iyon ay malinaw, sapagka’t ang Espiritu ng Diyos ay personal na naibunyag ang mga iyon—at ito ay walang pag-aalinlangan, ito ay tuwirang ipinakita ng Espiritu ng Diyos, hindi binuod ng tao. Bakit hindi maglakbay papuntang ikatlong langit at tingnan kung ito ang talagang nangyayari, tingnan kung, pagkatapos ng paggawa sa lahat ng gawaing ito, ang mga pagpapagal ng Diyos ay iniwan Siyang nanlulupaypay, ang Kanyang likod ay sumasakit at ang Kanyang mga binti ay masakit, o kaya ay hindi makakain o makatulog. Ang Diyos ba ay kailangang magbasa ng napakaraming na sanggunian upang mabigkas ang lahat ng mga salitang ito, nakakalat ba sa mesa ang mga naisulat na pagbigkas ng Diyos, Siya ba ay nanúnuyô-ang-bibig pagkatapos magsalita ng gayong karami? Ang mga katunayan ay mismong kabaligtaran: Ang mga salita sa itaas ay walang anumang pagkatulad sa lugar kung saan nananahan ang Diyos. Sinasabi ng Diyos, “Nakagugol Ako ng malaking panahon, at nagbayad ng malaking halaga, alang-alang sa tao—nguni’t sa sandaling ito, sa hindi-malamang dahilan, ang mga konsensya ng mga tao ay nananatiling kailanma’y hindi-kayang gampanan ang kanilang orihinal na tungkulin.” Di-alintana kung ang mga tao ay may anumang pandama ng lungkot ng Diyos, kung malalapitan nila ang pag-ibig ng Diyos nang hindi nilalabanan ang kanilang konsensya, ito ay maituturing na may-kabuluhan at makatwiran. Ang ikinatatakot lamang ay na ayaw nilang pasanin ang orihinal na tungkulin ng konsensya. Anong masasabi mo, ito ba ay tama? Nakatutulong ba ito sa iyo? Ang Aking pag-asa ay na kabilang kayo sa uri ng mga bagay na nagtataglay ng konsensya, sa halip ng pagiging basurang walang konsensya. Anong iyong iniisip sa mga salitang ito? Ang sinuman ba ay may pandama rito? Ang pagkakaroon ba ng karayom na nakatusok sa iyong puso ay hindi masakit? Itinutusok ba ng Diyos ang karayom sa isang bangkay na walang pakiramdam? Ang Diyos ba ay nagkamali, ang matandang gulang ba ay nagpalabo sa Kanyang paningin? Aking sinasabi na iyan ay imposible! Magkagayunman, ito ay dapat na pagkakamali ng tao. Bakit hindi pumunta sa ospital at tingnan? Walang dudang may problema sa puso ng tao, kailangan itong sukatan ng bagong “piyesa”—maaari ba ang gayon? Gagawin mo ba iyon?

Ang Kalooban ng Diyos | Interpretasyon ng Ikadalawampu’t-pitong Pagbigkas

Interpretasyon ng Ikadalawampu’t-pitong Pagbigkas

    Ngayon, ang mga salita ng Diyos ay umabot sa kanilang taluktok, ibig sabihin, ang ikalawang bahagi ng panahon ng paghuhukom ay umabot na sa rurok nito. Nguni’t hindi ito ang pinakamataas na rurok. Sa panahong ito, ang tono ng Diyos ay nagbago, hindi ito nanunuya o nakakatawa, at hindi nananakit o nanunumpa; pinalambot ng Diyos ang tono ng Kanyang mga salita. Ngayon, nagsisimula ang Diyos na “makayang gunitain” ang tao. Ang Diyos ay parehong nagpapatuloy sa gawain ng panahon ng paghuhukom at binubuksan ang landas ng susunod na seksyon ng gawain, upang ang lahat ng mga bahagi ng Kanyang gawain ay magkakaugnay-ugnay sa isa’t isa. Sa isang banda, nagsasalita Siya tungkol sa “katigasan ng ulo ng tao at kanyang pagbabalik sa dati,” at sa kabilang banda, sinasabi Niya “Sa Aking mga kasiyahan at kalungkutan, hindi Ko kayang gunitain ang pakikipaghiwalay at pakikipagbalikan Ko sa tao”—kung saan parehong nagsasanhi ng isang reaksyon sa puso ng mga tao, at inaantig kahit na ang pinakamanhid sa kanila. Ang layunin ng Diyos sa pagsasabi ng mga salitang ito ay pangunahing upang magpatirapa ang lahat ng mga tao sa harap ng Diyos, nang walang mapapabulong, sa katapus-tapusan, at pagkatapos “magiging maliwanag lamang sa ganoong panahon ang Aking mga gawain, makikilala Ako ng lahat ng tao dahil sa sarili nilang kabiguan.” Ang kaalaman sa Diyos ng mga tao ng panahong ito ay nananatiling ganap na mababaw, hindi ito tunay na kaalaman. Bagaman sila ay nagsisikap nang maigi hangga’t maaari, hindi nila kayang makuha ang naisin ng puso ng Diyos; ngayon, ang mga salita ng Diyos ay umabot na sa kanilang kaitaasan, nguni’t ang mga tao ay nananatili sa mga unang yugto, at sa gayon ay hindi kayang pumasok sa mga pagbigkas ng dito at ngayon—na nagpapakita na ang Diyos at tao ay magkaibang-magkaiba sa isa’t isa. Batay dito, kapag ang mga salita ng Diyos ay dumating sa katapusan makakaya lamang ng mga tao na makamit ang mga pinakamababang pamantayan ng Diyos. Ito ang paraan kung saan ang Diyos ay gumagawa sa mga taong ito na lubos na ginawang tiwali ng malaking pulang dragon, at ang Diyos ay kailangang gumawa upang makamit ang pinakamainam na epekto. Ang mga tao ng mga iglesia ay nagbibigay ng higit na pansin sa mga salita ng Diyos, nguni’t ang intensyon ng Diyos ay upang makilala nila ang Diyos sa Kanyang mga salita—hindi ba may pagkakaiba? Gayunpaman, sa kasalukuyang sitwasyon, hindi na iniisip ng Diyos ang kahinaan ng tao, at nagpapatuloy sa pagsasalita na hindi alintana kung ang mga tao ay kayang tanggapin ang Kanyang mga salita o hindi. Ayon sa Kanyang layunin, kung kailan magtatapos ang Kanyang mga salita ay magiging kung kailan makumpleto ang Kanyang gawain sa lupa. Nguni’t ang gawaing ito ay hindi katulad ng nakaraan. Kung kailan magtatapos ang mga pagbigkas ng Diyos, walang sinuman ang makaaalam; kung kailan magtatapos ang gawain ng Diyos, walang sinuman ang makaaalam; at kung kailan magbabago ang anyo ng Diyos, walang sinuman ang makaaalam. Ganyan ang karunungan ng Diyos. Upang maiwasan ang anumang mga akusasyon mula kay Satanas at anumang pagkagambala mula sa mga pwersa ng kaaway, ang Diyos ay gumagawa nang walang sinuman ang nakaaalam, at sa ngayon ay walang reaksyon sa mga tao sa lupa. Kahit na ang mga palatandaan ng pagbabagong-anyo ng Diyos ay minsan nang binanggit, walang sinuman ang nakakayang maunawaan ito, sapagka’t nakalimutan na ng tao ang bagay na ito, at hindi niya binibigyang pansin ito. At dahil sa mga pag-atake mula sa loob at labas—ang mga sakuna ng panlabas na mundo at ang pagsusunog at paglilinis sa pamamagitan ng mga salita ng Diyos—ang mga tao ay hindi na handang magpagal para sa Diyos, sapagka’t sila ay masyadong abala sa kanilang sariling negosyo. Kapag tinanggihan ng lahat ng mga tao ang kaalaman at paghahanap ng nakaraan, kapag ang lahat ng mga tao ay nakita ang kanilang mga sarili nang malinaw, sila ay mabibigo at ang kanilang ganang sarili ay hindi na magkakaroon ng puwang sa kanilang mga puso. Saka lamang totoong mananabik ang mga tao para sa mga salita ng Diyos, saka lamang ang mga salita ng Diyos ay tunay na magkakaroon ng puwang sa kanilang mga puso, at saka lamang ang mga salitang ito ay magiging pinagmumulan ng kanilang pag-iral—at sa sandaling ito, ang naisin ng puso ng Diyos ay matutupad. Nguni’t ang mga tao ngayon ay malayong-malayo diyan. Ang ilan sa kanila ay bahagya nang nakausad ng isang pulgada, at sa gayon sinasabi ng Diyos na ito ay “pagbabalik sa dati.”

Salita ng Diyos | Pagpapakahulugan sa Ikadalawampu’t-anim na Pagbigkas

Pagpapakahulugan sa Ikadalawampu’t-anim na Pagbigkas

    Mula sa lahat ng mga salitang binigkas ng Diyos, maaaring makita na ang araw ng Panginoon ay nalalapit sa bawa’t araw na lumilipas. Para bang ang araw na ito ay nasa harap mismo ng mga mata ng mga tao, na para bang ito ay darating bukas. Kaya, pagkatapos basahin ang mga salita ng Diyos, lahat ng mga tao ay nahintakutan, at mayroon ding kaunting pakiramdam ng kapanglawan ng mundo. Para bang, habang ang mga dahon ay nalalaglag at ang ambon ay pumapatak, lahat ng mga tao ay naglaho nang walang bakas, na para bang lahat sila ay napawi mula sa lupa. Silang lahat ay may pakiramdam na may nagbabadyang masama. Bagaman pinipilit nila, at inaasam na bigyang-kasiyahan ang mga hangarin ng Diyos, lahat ay gumagamit ng bawa’t himaymay ng lakas na mayroon sila upang tuparin ang mga hangarin ng Diyos upang ang kalooban ng Diyos ay makakapagpatuloy nang maayos, walang hadlang, ang gayong saloobin ay laging may kahalong pakiramdam ng nagbabadyang mangyayari. Halimbawa ay ang mga pagbigkas ngayon: Kung ang mga iyon ay ibinrodkast sa mga karamihan, ibinalita sa buong sansinukob, kung gayon ang lahat ng mga tao ay yuyukod at tatangis, sapagka’t sa mga salitang “Babantayan ko ang buong lupa, at, magpapakita sa Silangan ng mundo nang may kabanalan, kamahalan, poot at kaparusahan, ihahayag ko ang Aking sarili sa napakaraming hukbo ng sangkatauhan!” lahat nang nakakaunawa ng espirituwal na mga bagay ay nakakakita na walang sinumang maaaring tumakas sa pagkastigo ng Diyos, na lahat ay susunod sa kanilang sariling uri pagkatapos maranasan ang pagdurusa ng pagkastigo. Tunay nga, ito ay isang hakbang ng gawain ng Diyos, at walang sinumang makakapagbago rito. Nang nilikha ng Diyos ang mundo, nang pinangunahan Niya ang sangkatauhan, ipinakita Niya ang Kanyang karunungan at pagiging kahanga-hanga, at saka lamang kapag dinadala Niya ang kapanahunang ito sa katapusan mamamasdan ng mga tao ang Kanyang tunay na pagkamatuwid, kamahalan, poot, at kaparusahan. Higit pa, sa pamamagitan lamang ng pagkastigo na makakaya nilang makita ang Kanyang pagkamatuwid, kamahalan, at poot; ito ay isang landas na dapat matahak, gaya ng, sa panahon ng mga huling araw, ang pagkakatawang-tao ng Diyos ay kailangan, at hindi maaaring mawala. Pagkatapos iproklama ang katapusan ng buong sangkatauhan, ipinakikita ng Diyos sa tao ang gawain na ginagawa Niya ngayon. Halimbawa, sinasabi ng Diyos, “Ang Israel noong panahon ay huminto na, at ang Israel sa araw na ito ay bumangon, tumayo at tumitindig nang matayog, sa mundo, ay bumangon sa mga puso ng lahat ng sangkatauhan. Ngayon ang Israel ay tiyak na makukuha ang pinagmulan ng pag-iral sa pamamagitan ng Aking mga tao! Ah, nakamumuhing Ehipto! … Paanong hindi ka iiral sa loob Aking kaparusahan?” Sadyang ipinakikita ng Diyos sa mga tao ang mga bungang nakamit ng dalawang magkasalungat na bansa mula sa mga kamay ng Diyos, sa isang banda ay tumutukoy sa Israel, na materyal, at sa isa pa ay tumutukoy sa lahat ng mga pinili ng Diyos—na ibig sabihin, sa kung paano nagbabago ang mga pinili ng Diyos habang ang Israel ay nagbabago. Kapag ang Israel ay lubos nang nakabalik sa orihinal nitong anyo, lahat ng mga pinili ay kasunod na magagawang ganap—na ibig sabihin, ang Israel ay isang makahulugang sagisag niyaong mga minamahal ng Diyos. Ang Ehipto, samantala, ay ang pagtatagpo ng mga kinatawan niyaong mga kinamumuhian ng Diyos. Mas nagiging bulok ito, mas nagiging tiwali yaong mga kinamumuhian ng Diyos—at ang Babilonia ay kasunod na bumabagsak. Ito ay bumubuo ng malinaw na pagkakasalungat. Sa pamamagitan ng pagpoproklama ng mga katapusan ng Israel at Ehipto, ibinubunyag ng Diyos ang hantungan ng lahat ng mga tao; kaya, kapag binabanggit ang Israel, nagsasalita rin ang Diyos tungkol sa Ehipto. Mula rito ay nakikita na ang araw ng pagwasak sa Ehipto ay ang petsa ng paglipol sa mundo, ang petsa kung kailan kinakastigo ng Diyos ang lahat ng mga tao. Ito ay mangyayari sa lalong madaling panahon; ito ay tutuparin na ng Diyos, at isang bagay na lubos na hindi-nakikita ng hubad na mata ng tao, datapwa’t ito rin ay hindi maaaring mawala, at hindi mababago ng sinuman. Sinasabi ng Diyos, “ang lahat ng mga taong lumaban sa Akin ay tiyak na paparusahan Ko nang walang hanggan. Sapagka’t Ako’y ang naninibughong Diyos, hindi Ko basta patatawarin ang mga tao sa lahat ng kanilang ginawa.” Bakit ang Diyos ay nagsasalita nang gayong walang-pasubaling mga salita? At bakit Siya ay personal na naging katawang-tao sa sambayanan ng malaking pulang dragon? Mula sa mga salita ng Diyos ay nakikita ang Kanyang layunin: hindi Siya dumating upang iligtas ang mga tao, o maging mahabagin tungo sa kanila, o kalingain sila, o ingatan sila—kundi upang kastiguhin ang lahat niyaong sumasalungat sa Kanya. Sapagka’t sinasabi ng Diyos, “Walang makatatakas sa Aking pagkastigo.” Ang Diyos ay namumuhay sa katawang-tao, at, higit pa, Siya ay isang normal na persona—datapwa’t hindi Niya pinatatawad ang mga tao sa kanilang kahinaan sa kawalan ng kakayahang makilala Siya sa kanilang mga sarili; sa halip, dahil Siya ay normal, inuusig Niya ang mga tao dahil sa lahat ng kanilang mga kasalanan, ginagawa Niya ang lahat niyaong nakakamasid sa Kanyang katawang-tao na yaong siyang kinakastigo, kaya’t sila ay nagiging mga biktima para sa mga yaong hindi kabilang sa mga tao ng bansa ng malaking pulang dragon. Nguni’t ito ay hindi isa sa mga pangunahing layunin ng pagkakatawang-tao ng Diyos. Ang Diyos ay naging katawang-tao pangunahing upang makipaglaban, sa katawang-tao, sa malaking pulang dragon, at upang hiyain ito sa pamamagitan ng labanan. Dahil ang dakilang kapangyarihan ng Diyos ay higit na napapatunayan sa pamamagitan ng pakikipaglaban sa malaking pulang dragon sa katawang-tao kaysa sa loob ng Espiritu, ang Diyos ay nakikipaglaban sa katawang-tao upang ipakita ang Kanyang mga gawa at pagiging makapangyarihan-sa-lahat. Dahil sa pagkakatawang-tao ng Diyos, hindi-mabilang na mga tao ang “walang-muwang” na nausig, hindi-mabilang na mga tao ang naitapon sa impiyerno, at nadala tungo sa pagkastigo, nagdurusa sa laman. Ito ang paglalarawan ng matuwid na disposisyon ng Diyos, at kung paano man nagbabago yaong mga sumasalungat sa Diyos ngayon, ang nananaig na disposisyon ng Diyos ay hindi kailanman magbabago. Minsan nang inusig, ang mga tao ay inuusig magpakailanman, at hindi na kailanman makababangon. Ang disposisyon ng tao ay hindi makakayang maging tulad ng sa Diyos. Tungo sa mga sumasalungat sa Diyos, ang mga tao ay paiba-iba ng isip, sila ay pagiwang-giwang sa kaliwa at kanan, sila ay umaakyat at bumababa, hindi nila makayang manatiling pareho nang tuluy-tuloy, kung minsan ay kinamumuhian sila nang sagad sa kanilang mga buto, kung minsan ay hinahawakan sila nang malapit; ang mga kalagayan ngayon ay nakasapit dahil hindi kilala ng mga tao ang gawain ng Diyos. Bakit sinasabi ng Diyos ang mga salitang gaya ng, “Ang mga anghel ay, sa paanuman, mga anghel; ang Diyos, sa paanuman, ay Diyos; ang mga demonyo, sa paanuman, ay mga demonyo; ang hindi-matuwid ay hindi pa rin matuwid; at ang mga banal ay banal pa rin”? Hindi ba ninyo ito naaabot? Maari kayang hindi naalaala ng Diyos? Kaya, sinasabi ng Diyos, “ang bawa’t isa’y ayon sa kanilang mga uri, ang mga tao ay hinahanap ang kanilang mga landas na hindi sinasadya pagbalik sa sinapupunan ng kanilang mga pamilya.” Mula rito ay makikita na ngayon, napagsama-sama na ng Diyos ang lahat ng mga bagay tungo sa kani-kanilang mga pamilya, upang ito ay hindi na isang “walang-hanggang mundo,” at ang mga tao ay hindi na kumakain mula sa parehong malaking palayok, kundi gumaganap ng kanilang sariling tungkulin sa kanilang sariling tahanan, ginagampanan ang kanilang sariling papel. Ito ang orihinal na plano ng Diyos sa paglikha ng mundo; pagkatapos na mapagsama-sama ayon sa uri, ang mga tao ay “bawa’t isa’y kakainin ang kanilang sariling pagkain”—sisimulan ng Diyos ang paghatol. Bilang resulta, mula sa bibig ng Diyos ay nagbuhat ang mga salitang ito: “Aking ibabalik sa dating estado ng paglikha, Aking ibabalik ang lahat ng bagay sa orihinal, malalim na babaguhin ang lahat ng bagay, nang sa gayon ang lahat ng bagay ay bumalik sa pinagmulan ng Aking plano.” Ito ang eksaktong layunin ng buong gawain ng Diyos, at hindi ito mahirap maunawaan. Gagawing ganap ng Diyos ang Kanyang gawain—maari bang hadlangan ng tao ang Kanyang gawain? At maari bang punitin ng Diyos ang tipang itinatag sa pag-itan Niya at ng tao? Sino ang maaaring magbago sa ginawa ng Banal na Espiritu? Maari kayang sinuman sa gitna ng tao?

Ang tinig ng Diyos | Karagdagan 2: Ang Ikalawang Pagbigkas

Karagdagan 2: Ang Ikalawang Pagbigkas

    Kapag namamasdan ng mga tao ang praktikal na Diyos, kapag personal silang namumuhay ng kanilang mga buhay kasama, lumalakad kasabay, at nananahan kasama ang Diyos Mismo, kanilang isinasantabi ang pagkamausisa na nasa kanilang mga puso sa loob ng maraming mga taon. Ang pagkakilala sa Diyos na sinalita nang una ay ang unang hakbang lamang; bagaman ang mga tao ay may pagkakilala sa Diyos, mayroong nananatiling maraming nagpupumilit na mga pag-aalinlangan sa kanilang mga puso: Saan nanggaling ang Diyos? Kumakain ba ang Diyos? Malaki ba ang kaibahan ng Diyos sa pangkaraniwang mga tao? Para sa Diyos, ang pakikitungo ba sa lahat ng mga tao ay napakadali, laro lamang ng bata? Ang lahat bang sinabi ng bibig ng Diyos ay mga hiwaga ng langit? Ang lahat ba na Kanyang sinasabi ay mas mataas kaysa roon sa lahat ng mga nilalang? Ang liwanag ba ay sumisikat mula sa mga mata ng Diyos? At iba pa—ito ang kung anong kaya ng mga pagkaintindi ng mga tao. Ang mga bagay na ito ang dapat ninyong maunawaan at mapasok bago ang lahat ng iba pa. Sa mga pagkaintindi ng mga tao, ang nagkatawang-taong Diyos ay isa pa ring malabong Diyos. Kung hindi sa pamamagitan ng praktikal na kaalaman, hindi Ako kailanman makakayang maunawaan ng mga tao, at hindi kailanman mamamasdan ang Aking mga gawa sa kanilang mga karanasan. Ito ay dahil lamang sa Ako ay naging katawang-tao na hindi nakakaya ng mga tao na maunawaan ang Aking kalooban. Kung Ako ay hindi naging katawang-tao, at nasa langit pa rin, nasa kinasasaklawang espirituwal pa rin, kung gayon “makikilala” Ako ng mga tao, sila ay yuyukod at sasamba sa Akin, at magsasalita tungkol sa kanilang “pagkakilala” sa Akin sa pamamagitan ng kanilang mga karanasan—nguni’t ano ang magiging gamit ng ganoong pagkakilala? Ano ang magiging kabuluhan nito bilang sanggunian? Maaari bang maging tunay ang pagkakilalang nagmumula sa mga pagkaintindi ng mga tao? Hindi Ko nais ang pagkakilala ng mga utak ng mga tao—ang nais Ko ay praktikal na pagkakilala.

Salita ng Diyos | Pakahulugan sa Unang Pagbigkas

Pakahulugan sa Unang Pagbigkas

    Gaya ng sinabi ng Diyos, “Walang makatatarok sa ugat ng Aking mga salita, ni mauunawaan man nila ang layunin sa likod ng mga iyon.” Kung hindi sa pamamagitan ng paggabay ng Espiritu ng Diyos, kung hindi sa pamamagitan ng pagdating ng Kanyang mga salita, lahat ay mapapahamak sa ilalim ng Kanyang pagkastigo. Bakit ba sinusubok ng Diyos ang tao nang napakatagal? At kasingtagal ng limang buwan? Ito ang pangunahing punto ng ating pagsasamahan gayundin ang pinakapunto ng karunungan ng Diyos. Maaari nating ipalagay ang ganito: Kung hindi sa pamamagitan ng pagsubok na ito, at kung wala ang pagsalakay ng Diyos, pagpatay, at pagtibag sa tiwaling sangkatauhan, kung ang pagtatayo ng iglesia ay nagpatuloy hanggang ngayon, kung gayon ay ano ang makakamit niyan? Kaya sa unang linya ng Kanyang pagsasalita, ang Diyos ay dumidiretso sa punto at ipinaliliwanag ang ninanasang epekto ng gawain sa loob ng mga buwang ito, at ito, masakit mang sabihin, ay tumpak! Ipinakikita nito ang karunungan ng mga gawa ng Diyos sa loob ng sakop ng panahong ito: pagtuturo sa mga tao upang matutunan ang pagpapasakop at taos-pusong dedikasyon sa pamamagitan ng pagsubok, gayundin ang kung paano mas mauunawaan ang Diyos sa pamamagitan ng masakit na pagpipino. Habang mas nawawalan ng pag-asa ang mga tao, mas nakakaya nilang maunawaan ang kanilang mga sarili. At upang sabihin ang katotohanan, habang mas masakit ang pagpipinong kanilang kinakaharap, mas nakakaya nilang maunawaan ang kanilang sariling katiwalian, at habang pinagdadaanan nila ito nalalaman pa nila na sila ay hindi karapat-dapat na maging isang ‘taga-serbisyo” para sa Diyos, at ang pagganap sa ganitong uri ng serbisyo ay pinaparangalan Niya. Kaya’t sa sandaling ito ay makamit, sa sandaling nasaid ng isang tao ang kanyang sarili, binibigkas ng Diyos ang mga salita ng habag, hindi patago bagkus ay kitang-kita. Maliwanag na pagkatapos ng ilang buwan, ang bagong[a] pamamaraan ng gawain ng Diyos ay nagsisimula ngayon; ito ay malinaw upang makita ng lahat. Sa nakaraan, malimit na sinabi ng Diyos “hindi madaling makamit ang karapatang matawag na Aking bayan,” kaya habang tinutupad Niya ang mga salitang ito sa mga taong tinutukoy bilang mga taga-serbisyo, maaaring makita ng lahat na ang Diyos ay maaaring mapagkatiwalaan nang walang anumang kamalian. Lahat ng sinasabi ng Diyos ay magkakatotoo sa magkakaibang antas, at ang Kanyang mga salita ay hindi kailanman walang laman.

Mga Pagbigkas ni Cristo ng mga Huling Araw | Ang Diyos ay ang Panginoon ng Lahat ng Nilalang

Mga Pagbigkas ni Cristo ng mga Huling Araw | Ang Diyos ay ang Panginoon ng Lahat ng Nilalang

Sabi ng Makapangyarihang Diyos: “Sa totoo lang, ang Diyos ay ang Panginoon ng lahat ng mga bagay. Siya ang Diyos ng lahat ng nilalang. Hindi lamang Siya ang Diyos ng mga Israelita, at hindi lamang Siya ang Diyos ng mga Judio; Siya ang Diyos ng lahat ng nilalang. …Isinagawa sa Judea ang Kanyang unang gawain, sa loob ng saklaw ng Israel; sa mga bansang Gentil wala Siyang ginawang kahit anupamang panahong naglulunsad ng gawain. Ang huling yugto ng Kanyang gawain ay hindi lamang natupad sa mga tao ng mga bansang Gentil; higit pa, isinagawa ito sa mga sinumpang taong iyon. Ang isang puntong ito ay ang katibayan na may pinaka-kakayahang magpahiya kay Satanas; kaya, ang Diyos “ay naging” ang Diyos ng lahat ng nilalang sa sansinukob at naging Panginoon ng lahat ng bagay, ang layon ng pagsamba para sa lahat ng bagay na may buhay.”

Rekomendasyon：Ang Iglesia ng Makapangyarihang Diyos ay itinatag ng personal na bumalik na Panginoong Jesus sa mga huling araw

Pagkaunawa sa Iglesia ng Makapangyarihang Diyos

Paghahanap sa mga yapak ng Diyos—Ang Kidlat ng Silanganan

Isang Seleksyon Mula sa Apat na Sipi ng Salita ng Diyos sa “Tungkol sa Biblia“

Isang Himno ng mga Salita ng Diyos | ‘Pag Binuksan Mo’ng Puso Mo sa Diyos

Isang Himno ng mga Salita ng Diyos | ‘Pag Binuksan Mo’ng Puso Mo sa Diyos

‘Pag ang Diyos ay ‘di mo batid, at likas Niya’y di mo tanto, puso mo’y hindi magbubukas ng tunay para sa Diyos. ‘Pag naintindihan mo na’ng iyong Diyos, ang nasa puso Niya’y mauunawaan mo, at ito’y daranasin mong lubusan ng may buong pananampalataya. ‘Pag nilasap mo ang nasa puso ng Diyos nang unti unti, sa bawat araw, ‘pag nilasap mo ang nasa puso ng Diyos, pagbubuksan Siya ng iyong puso. ‘Pag tunay na bukas ang ‘yong puso, ‘pag tunay na bukas ang ‘yong puso, Iyong makikitang suklam at kahihiyang mapaglustay’t makasariling hiling. ‘Pag tunay na bukas ang ‘yong puso, ‘pag tunay na bukas ang ‘yong puso. Makikita sa puso Niya’y mundong walang-hanggan, tungo sa kahariang walang katulad. Sa kaharia’y walang pandaraya, walang panlilinlang, walang kadiliman, at walang kasamaan. Tanging kataimtiman at katapatan; tanging pagkamatuwid at kagandahang-loob. Siya’y pag-ibig, Siya ay mapag-aruga, walang hanggang kahabagan. Sa iyong buhay, saya’y nadarama, kung buksan ang puso mo sa Diyos. Sa dunong Niya’t lakas napupuspos ang kaharian, maging ng awtoridad Niya’t pag-ibig. Makikita mo kung anong mayron at sino Siya, kung ano ang nagdudulot sa Kanya ng saya, ng hapis, ng lungkot at galit, nariyang makita ng lahat. ‘Pag binuksan ang puso mo sa Diyos at anyayahan Siyang tumuloy.

Rekomendasyon：Ang Iglesia ng Makapangyarihang Diyos ay itinatag ng personal na bumalik na Panginoong Jesus sa mga huling araw

Tungkol sa Iglesia ng Makapangyarihang Diyos

Ang Kidlat ng Silanganan—Ang Liwanag ng Kaligtasan

Isang Seleksyon Mula sa Apat na Sipi ng Salita ng Diyos sa “Tungkol sa Biblia“

Pag-bigkas ng Diyos | Ang Ikaapatnapu’t-dalawang Pagbigkas

Ang Ikaapatnapu’t-dalawang Pagbigkas

    Sa sandaling ang bagong gawain ay nagsisimula, lahat ng mga tao ay may bagong pagpasok, at sila ay susulong kasama Kong kapit-kamay, maglalakad kami sa malaking daan ng kahariang magkasama, at may matalik na kaugnayan sa pag-itan Ko at ng tao. Upang ipakita ang Aking mga nadarama, upang ipamalas ang Aking pagtrato tungo sa tao, palagi Akong nagsasalita sa tao. Bahagi ng mga salitang ito, gayunpaman, ay maaaring makasakit sa mga tao, samantalang ang iba sa mga iyon ay maaaring maging malaking tulong sa kanila, kaya’t pinapayuhan Ko ang mga tao na makinig nang mas maigi sa kung ano ang lumalabas sa Aking bibig. Ang Aking mga pagbigkas ay maaring hindi maging elegante at pino, subali’t ang lahat ng mga iyon ay mga salita mula sa kaibuturan ng Aking puso. Dahil ang tao sa orihinal ay Aking kaibigan, nagpatuloy Ako na isinasakatuparan ang Aking gawain sa gitna ng tao, at ang tao, rin, ay ginagawa ang kanyang sukdulang makakaya upangmakipagtulungan sa Akin, lubhang natatakot sa pag-abala sa Aking gawain. Sa sandaling ito, ang Aking puso ay puno ng matinding kagalakan, sapagka’t Ako ay nakatamo ng isang bahagi ng mga tao, kaya’t ang Aking “negosyo” ay hindi na bagsak, hindi na ito walang-lamang mga salita, at ang Aking “pamilihan ng prangkisa” ay hindi na mabagal ang takbo. Ang mga tao ay makatuwiran sa paanuman, silang lahat ay handang “ialay ang kanilang mga sarili” para sa Aking pangalan at Aking kaluwalhatian, at sa paraang ito ang Aking “departamento ng prangkisa” ay kumikita ng ilang bagong “mga produkto,” kaya’t sa espirituwal na kinasasaklawan maraming “mga kostumer” ang dumarating upang bumili ng Aking “mga produkto.” Sa sandaling ito lamang Ako nakakatamo ng kaluwalhatian, saka lamang ang mga salitang binigkas mula sa Aking bibig ay hindi na mga walang-lamang salita. Ako ay naging matagumpay, at nakabalik na tagumpay, at lahat ng mga tao ay ipinagdiriwang Ako. Upang ipakita ang paghanga nito sa Akin, upangipakita na sumusuko ito sa ilalim ng Aking mga tuhod, sa sandaling ito ang malaking pulang dragon ay dumarating din para “magdiwang,” at Ako ay naluluwalhati rito. Mula sa panahon ng paglikha hanggang ngayon, nakipaglaban na Ako sa maraming matatagumpay na mga digmaan, at nakágáwâ na ng maraming kahanga-hangangmga bagay. Maraming mga tao ang minsang ipinagdiwang Ako, at nag-alay ng papuri sa Akin, at sumayaw para sa Akin. Bagaman ang mga ito ay mga nakakapukaw na tagpo, at di-malilimutan, kailanman ay hindi Ko ipinakita angAking ngiti, sapagka’t hindi Ko pa nalulupig ang tao, at ginagawa lamang ang bahagi ng gawaing kahawig ng paglikha. Ngayon ay di-tulad ng nakaraan. Ako ay nagbibigay ng ngiti sa trono, nalupig Ko na ang tao, at ang mga tao lahat ay yumuyukod sa pagsamba sa harap Ko. Ang mga tao ng ngayon ay hindi yaong sa nakaraan. Kailan na ang Aking gawain ay hindi alang-alang sa kasalukuyan? Kailan ito hindi para sa Aking kaluwalhatian? Para sa kapakanan ng maningning na kinabukasan, palilinawin Ko ang buo Kong gawain sa tao nang maraming ulit, upang ang buo Kong kaluwalhatian ay maaaring “mamahinga” sa tao, na nilikha. Kukunin Ko ito bilang alituntuin ng Aking gawain. Yaong mga handang makipagtulungan sa Akin, tumáyô at magsigasig upang ang higit ng Aking kaluwalhatian ay maaaring pumuno sa papawirin. Ngayon ang panahon upang gamitin nang pinakamahusay ang mga talento ng isa. Lahat niyaong nasa ilalim ng pangangalaga at pag-iingat ng Aking pag-ibig ay may pagkakataon upang gamitin ang kanilang mga kakayahan dito, sa Aking lugar, at Aking mamaniobrahin ang lahat ng mga bagay upang “bumaling” para sa Aking gawain. Ang mga ibong lumilipad sa himpapawid ay Aking kaluwalhatian sa himpapawid, ang mga karagatan sa lupa ay Aking mga gawa sa lupa, ang panginoon ng lahat ng mga bagay ay Aking pagpapakita sa gitna ng lahat ng mga bagay, at Aking ginagamit ang lahat ng mayroon sa lupa bilang ang puhunan para sa Aking pamamahala, sinasanhi ang lahat ng mga bagay upang dumami, lumago, at sumagana ng buhay.