Ang Ikatatlumpu’t isang Pagbigkas
Hindi Ako kailanman nagkaroon ng lugar sa puso ng mga tao. Kapag tunay Akong naghahanap sa mga tao, ipinipikit nila ang kanilang mga mata at isinasawalang-bahala ang Aking mga kilos, na para bang ang lahat ng Aking ginagawa ay isang pagtatangka upang bigyan-kasiyahan sila, na ang resulta ay palagi silang nasusuya sa Aking mga gawa. Para bang nagkukulang Ako ng anumang pagkakilala sa sarili: palagi Kong ipinapakita ang Aking sarili sa tao, na nagdudulot ng pagsiklab ng galit sa tao, na siyang “matuwid at tama.” Ngunit sa ilalim ng mga nasabing masasamang kundisyon, nagtitiis Ako, at nagpapatuloy ng Aking gawa. Kung gayon, masasabi Kong natitikman Ko ang matamis, maasim, mapait, at mga maanghang na mga lasa ng karanasan ng tao, na sa kabila ng hangin at ulan, nararanasan Ko ang pag-uusig ng “pamilya,” nararanasan ang mga tagumpay at kabiguan, at nararanasan ang sakit ng pagkakahiwalay sa katawan. Ngunit, noong dumating Ako sa lupa, sa halip na tanggapin Ako dahil sa pasakit na dinanas Ko para sa kanila, “magalang na tinanggihan” ng mga tao ang Aking mabubuting mga layunin. Paanong hindi Ako masasaktan nito? Paanong hindi Ako malulungkot? Maaari ba na nagkatawang-tao Ako para rito upang magtapos nang ganito ang lahat? Bakit hindi Ako mahal ng tao? Bakit nasusuklian ng galit ng tao ang Aking pagmamahal? Maaari bang nararapat lamang Akong magdusa sa ganitong paraan? Nagbubuhos na ng mga luha ng simpatiya ang mga tao dahil sa aking paghihirap sa mundo, at idinadaing ang kawalang-hustisya ng Aking “kasawian.” Ngunit sino ang kailanman tunay na nakakaalam sa Aking puso? Sino ang kailanma’y kayang maramdaman ang Aking mga damdamin? Minsan nang nagkaroon ang tao ng malalim na pagmamahal sa Akin, at minsang nanabik sa Akin sa kanyang mga pangarap—ngunit paano mauunawaan ng mga tao sa mundo ang Aking kalooban sa langit? Kahit na minsan nang naramdaman ng mga tao ang Aking mga damdamin ng paghihirap, sino ang kailanman nagkaroon ng simpatiya para sa Aking mga pagdadalamhati bilang isang kapwang nagdurusa? Maari kayang ang konsiyensiya ng mga tao sa mundo ay maantig at mabago ang Aking nagdadalamhating puso? Wala bang kakayahan ang mga tao sa mundo na sabihin sa Akin ang hindi masabing paghihirap ng kanilang puso? Minsan nang dumepende sa isa’t isa ang mga espiritu at ang Banal na Espiritu, ngunit dahil sa mga hadlang ng laman, “nawalan ng kontrol” ang mga isip ng mga tao. Minsan Ko nang pinaalalahanan ang mga tao na humarap sa Akin—ngunit hindi nagdulot sa mga tao ang Aking mga panawagan upang tuparin ang Aking hiniling; tumingin lamang sila sa langit, puno ng luha ang mga mata, na para bang nagdala sila ng hindi masabing paghihirap, na para bang may isang bagay na humaharang sa kanilang daan. Kaya naman, mahigpit nilang hinawakan ang kanilang mga kamay at yumuko sa ilalim ng kalangitan sa pamamanhikan sa Akin. Dahil maawain Ako, ibinibigay Ko ang Aking mga biyaya sa mga tao, at sa isang kisapmata, dumarating ang sandali ng Aking pagdating sa tao—ngunit nakalimutan na mula pa noon ng tao ang kanyang sumpa sa Langit. Hindi ba ito ang talagang hindi pagsunod ng tao? Bakit palaging nagdurusa ang tao mula sa “amnesya”? Sinaksak Ko ba siya? Pinatay Ko ba ang Kanyang katawan? Sinasabi Ko sa tao ang mga nararamdaman Ko sa Aking puso, at bakit niya Ako laging iniiwasan? Sa mga “alaala” ng mga tao, ito ay para bang mayroong nawala sa kanila at hindi ito makita kahit saan, ngunit gayundin na para bang may mali sa kanilang mga alaala. Kung gayon, sa kanilang buhay, palaging nagdurusa ang mga tao sa pagkamalilimutin, at ang mga araw ng mga buhay ng lahat ng sangkatauhan ay nasa kaguluhan. Ngunit walang sinuman ang nangangasiwa nito, walang ginagawa ang mga tao kung hindi yurakan ang isa’t isa, at patayin ang isa’t isa, na siyang humantong sa estado ng nakakapinsalang pagkatalo ngayon, at dinulutan ang lahat ng nasa ilalim ng sansinukob na bumagsak sa maruming tubig at putik, na walang anumang pagkakataon ng kaligtasan.
Noong dumating Ako sa mga tao ang pinakasandaling naging tapat ang mga tao sa Akin. Sa panahong ito, nagsimula ring ilagay ng dakilang pulang dragon ang mga nakamamatay na kamay nito sa mga tao. Tinanggap Ko ang “imbitasyon,” at dinala ang “liham ng imbitasyon” mula sa tao habang papalapit Ako upang “umupo sa isang hapag ng piging” kasama ng tao. Noong nakita nila Ako, hindi Ako binigyang-pansin ng mga tao, dahil hindi Ko pinalamutian ang Aking sariling mga mayayamang kasuotan at dinala lamang ang Aking “kard ng pagkakakilanlan” upang maupo sa isang mesa kasama ang tao. Walang mamahaling pampaganda ang nasa Aking mukha, walang koronang nakaputong sa Aking ulo, at nagsuot Ako ng walang iba kung hindi isang pares ng ordinaryong gawang-bahay na sapatos sa Aking mga paa. Ang hindi pagkakaroon ng kolorete sa Aking labi ang nakabigo sa mga tao. Tangi sa roon, hindi Ako nagsalita ng mga magalang na salita, at hindi ang pluma ng isang handang manunulat ang Aking dila; sa halip, tumagos ang bawat salita Ko sa kaibuturan ng puso ng tao, na siyang nagbigay sa mga tao ng higit pang “kanais-nais” na impresyon ng Aking bibig. Sapat ang nauuna para sa mga tao upang bigyan Ako ng “espesyal na pagtrato,” at gayon ay trinato nila Ako bilang isang kapwa taga-nayon mula sa kanayunan na walang kabatiran o karunungan. Ngunit noong iniabot ng lahat ang “mga regalo ng pera,” hindi pa rin Ako tiningnan ng mga tao na kagalang-galang, ngunit lumapit lamang sa Akin nang walang anumang paggalang, hinihila ang kanilang mga takong, maikli ang pasensiya. Noong iniabot Ko ang Aking kamay, bigla silang nagulat, lumuhod sila, at nagpalabas sila ng matinding mga sigaw. Kinolekta nila ang lahat ng Aking mga “perang regalo.” Dahil malaki ang halaga, bigla nilang naisip na isa Akong milyonaryo at pinunit ang gula-gulanit na mga damit mula sa Aking katawan nang walang pahintulot Ko, pinapalitan ang mga iyon ng mga bagong kasuotan—ngunit hindi Ako pinasaya nito. Dahil hindi Ako sanay sa ganoong maalwang pamumuhay, at tinanggihan ang ganitong “primera-klaseng” pagtrato, dahil ipinanganak Ako ng banal sa tahanan, at, maaaring sabihin na, dahil ipinanganak Ako sa “kahirapan,” hindi Ako sanay sa buhay ng karangyaan kung saan inasahang ako ay pinaglilingkuran sa lahat ng Aking pangangailangan. Gusto Ko lamang na makayanang maunawaan ng mga tao ang mga nararamdaman Ko sa Aking puso, na makayanan nilang matiis ang kaunting paghihirap upang tanggapin ang mga hindi tiwasay na mga katotohanan mula sa Aking bibig. Dahil hindi pa Ako kailanman nakapagsasalita ng patungkol sa teorya, o kayang gumamit ng mga “sikreto sa pakikipag-kapwa” ng mga tao upang makisama sa kanila, at dahil wala pa Akong kakayahan sa pag-aayos ng Aking mga salita ayon sa mukha ng mga tao o ng kanilang sikolohiya, lagi Akong kinamumuhian ng mga tao, naniniwala na hindi Ako karapat-dapat sa pakikipag-ugnayan, at sinasabi na mayroon Akong “matalas” na dila at laging sinasaktan ang mga tao. Ngunit wala Akong pagpipilian: minsan Akong nag-aral ng “sikolohiya” ng tao, minsang “tinularan” ang “pilosopiya ng buhay” ng tao, at minsang nag-aral sa “kolehiyo ng wika” upang matuto ng lengguwahe ng tao, upang makayanan Kong maunawaang lubos ang mga pamamaraan kung saan ang mga tao ay nagsasalita, at nagsasalita na naaangkop sa kanilang mukha—ngunit kahit gumugugol Ako ng labis na pagsisikap, at bumisita sa maraming “eksperto,” nauwi sa wala ang lahat ng iyon. Kailanma’y walang anumang pagkatao sa Akin. Sa loob ng lahat ng mga taong ito, hindi kailanman umani ng kahit katiting na epekto ang Aking mga pagsisikap, hindi Ako kailanman nagkaroon ng katiting na kakayahan sa lengguwahe ng tao. Sa gayon, “sinasalamin” Ko ang mga salita ng tao na “may kabayaran ang mahirap na pagtatrabaho”, at bilang resulta, nauuwi sa katapusan ang mga salitang ito sa mundo. Nang hindi napapagtatanto ng mga tao, pinabubulaanan ng Diyos mula sa langit ang talinghaga, sapat na pinatotohanan na hindi kanais-nais ang mga salitang iyon. Kung gayon, humihingi Ako ng dispensa sa tao, ngunit walang dapat gawin—na siyang gumawa sa Akin na napaka-“istupido”? Wala Akong kakayahang matutunan ang wikang tao, na maging magaling sa pilosopiya ng buhay, na makipagkapwa sa mga tao. Pinapayuhan Ko lamang ang mga tao na maging matiisin, na kontrolin ang galit sa kanilang mga puso, upang hindi nila masaktan ang kanilang mga sarili nang dahil sa Akin. Sino ang nagbunsod sa atin na makipag-kapwa sa isa’t isa? Sino ang nagbunsod sa atin na magtagpo tayo sa sandaling ito? Sino ang nagbunsod sa atin na magkaroon ng magkakatulad na prinsipyo?
Nananalaytay ang Aking disposisyon sa lahat ng Aking mga salita, ngunit hindi kaya ng mga tao na maunawaan iyon sa Aking mga salita. Nagtalo lamang sila sa maliliit na bagay tungkol sa Aking sinasabi—at ano ang saysay noon? Kaya ba silang gawing perpekto ng kanilang mga pagkakaintindi tungkol sa Akin? Kaya bang maisagawa ng mga bagay sa mundo ang Aking kalooban? Pinanatili Kong subukan na turuan ang mga tao kung paano magwika ng Aking mga salita, ngunit ito’y para bang walang imik ang tao, at hindi niya kailanman kayang matutunan kung paano magsalita ng Aking mga salita gaya nang gusto Ko. Tinuruan Ko siya nang pasalita, ngunit hindi niya kailanman nakayanang matuto. Pagkatapos lamang nito Ako nakagawa ng isang pagtuklas: Paano makakapagsalita ang mga tao sa mundo ng mga salita sa langit? Hindi ba nito nilalabag ang mga batas ng kalikasan? Ngunit, dahil sa kasigasigan at kausisaan ng mga tao tungo sa Akin, nagsimula Ako sa isa pang bahagi ng gawain sa tao. Hindi Ko kailanman ipinahiya ang tao dahil sa kanyang kakulangan, ngunit sa halip, nagbibigay sa kanya nang ayon sa kung ano ang kulang sa kanya. Dahil lamang ito dito kaya mayroon ang mga tao ng medyo kanais-nais na impresyon sa Akin, at ginagamit Ko ang oportunidad na ito upang pagsama-samahing muli ang mga tao, na maaari nilang tamasahin ang isa pang bahagi ng Aking mga yaman. Sa sandaling ito, muling malululong ang mga tao sa kasiyahan, umaagos na mga palakpakan at tawanan palibot ng mala-rosas na mga ulap sa langit. Binubuksan Ko ang puso ng tao, at agad nagkaroon ang tao ng bagong sigla, hindi na siya handang magtago mula sa Akin, dahil natikman na niya ang matamis na lasa ng pulot, at kaya inilalabas niya ang lahat ng kanyang basura upang “mapalitan”—na para bang naging isa Akong “kolektahan ng basura,” o isang “lugar ng pangangasiwa ng basura”. Kung gayon, matapos makita ang mga “paanunsiyo” na naipaskil, lumalapit ang mga tao sa Akin at sabik na nakikiisa, dahil tila naiisip nila na kaya nilang makakuha ng ilang mga “tagapagpaalaala,” kaya naman “naniniwala” bawat isa sa kanila upang makiisa sa mga kaganapang Aking isinaayos. Sa sandaling ito, hindi na sila takot mawalan, dahil hindi malaki ang “kapital” ng mga gawaing ito, at kaya nangangahas silang makipagsapalaran para sa pakikiisa. Kung walang mga tagapagpaalaala na maaaring matanggap mula sa pakikiisa, lilisanin ng mga tao ang arena at babawiin ang kanilang salapi, at kukwentahin din ang “interes” na utang Ko sa kanila. Dahil iyon sa tumaas na ang mga pamantayan ng pamumuhay sa ngayon, na dumarating sa isang “disenteng antas ng kasaganaan” at nakakarating sa “modernisasyon,” kasama ng “ang nakatataas na kadre” na personal na “pumupunta sa kanayunan” upang mag-ayos ng gawain, na agad mabilis na dumami nang maraming beses ang pananampalataya ng tao—at dahil pabuti nang pabuti ang kanilang “konstitusyon”, tinitingnan nila Ako nang may paghanga, at nahahandang makisali sa Akin upang makuha ang Aking tiwala.
Abril 11, 1992
Mula sa Ang Salita ay Nagpapakita sa Katawang-tao
Ang pinagmulan：Ang Ikatatlumpu’t isang Pagbigkas
Rekomendasyon：Ang Kidlat ng Silanganan—Ang Liwanag ng Kaligtasan
Ang Iglesia ng Makapangyarihang Diyos ay itinatag ng personal na bumalik na Panginoong Jesus sa mga huling araw
Ang maikling panimula ng Iglesia ng Makapangyarihang Diyos
Hindi Ako kailanman nagkaroon ng lugar sa puso ng mga tao. Kapag tunay Akong naghahanap sa mga tao, ipinipikit nila ang kanilang mga mata at isinasawalang-bahala ang Aking mga kilos, na para bang ang lahat ng Aking ginagawa ay isang pagtatangka upang bigyan-kasiyahan sila, na ang resulta ay palagi silang nasusuya sa Aking mga gawa. Para bang nagkukulang Ako ng anumang pagkakilala sa sarili: palagi Kong ipinapakita ang Aking sarili sa tao, na nagdudulot ng pagsiklab ng galit sa tao, na siyang “matuwid at tama.” Ngunit sa ilalim ng mga nasabing masasamang kundisyon, nagtitiis Ako, at nagpapatuloy ng Aking gawa. Kung gayon, masasabi Kong natitikman Ko ang matamis, maasim, mapait, at mga maanghang na mga lasa ng karanasan ng tao, na sa kabila ng hangin at ulan, nararanasan Ko ang pag-uusig ng “pamilya,” nararanasan ang mga tagumpay at kabiguan, at nararanasan ang sakit ng pagkakahiwalay sa katawan. Ngunit, noong dumating Ako sa lupa, sa halip na tanggapin Ako dahil sa pasakit na dinanas Ko para sa kanila, “magalang na tinanggihan” ng mga tao ang Aking mabubuting mga layunin. Paanong hindi Ako masasaktan nito? Paanong hindi Ako malulungkot? Maaari ba na nagkatawang-tao Ako para rito upang magtapos nang ganito ang lahat? Bakit hindi Ako mahal ng tao? Bakit nasusuklian ng galit ng tao ang Aking pagmamahal? Maaari bang nararapat lamang Akong magdusa sa ganitong paraan? Nagbubuhos na ng mga luha ng simpatiya ang mga tao dahil sa aking paghihirap sa mundo, at idinadaing ang kawalang-hustisya ng Aking “kasawian.” Ngunit sino ang kailanman tunay na nakakaalam sa Aking puso? Sino ang kailanma’y kayang maramdaman ang Aking mga damdamin? Minsan nang nagkaroon ang tao ng malalim na pagmamahal sa Akin, at minsang nanabik sa Akin sa kanyang mga pangarap—ngunit paano mauunawaan ng mga tao sa mundo ang Aking kalooban sa langit? Kahit na minsan nang naramdaman ng mga tao ang Aking mga damdamin ng paghihirap, sino ang kailanman nagkaroon ng simpatiya para sa Aking mga pagdadalamhati bilang isang kapwang nagdurusa? Maari kayang ang konsiyensiya ng mga tao sa mundo ay maantig at mabago ang Aking nagdadalamhating puso? Wala bang kakayahan ang mga tao sa mundo na sabihin sa Akin ang hindi masabing paghihirap ng kanilang puso? Minsan nang dumepende sa isa’t isa ang mga espiritu at ang Banal na Espiritu, ngunit dahil sa mga hadlang ng laman, “nawalan ng kontrol” ang mga isip ng mga tao. Minsan Ko nang pinaalalahanan ang mga tao na humarap sa Akin—ngunit hindi nagdulot sa mga tao ang Aking mga panawagan upang tuparin ang Aking hiniling; tumingin lamang sila sa langit, puno ng luha ang mga mata, na para bang nagdala sila ng hindi masabing paghihirap, na para bang may isang bagay na humaharang sa kanilang daan. Kaya naman, mahigpit nilang hinawakan ang kanilang mga kamay at yumuko sa ilalim ng kalangitan sa pamamanhikan sa Akin. Dahil maawain Ako, ibinibigay Ko ang Aking mga biyaya sa mga tao, at sa isang kisapmata, dumarating ang sandali ng Aking pagdating sa tao—ngunit nakalimutan na mula pa noon ng tao ang kanyang sumpa sa Langit. Hindi ba ito ang talagang hindi pagsunod ng tao? Bakit palaging nagdurusa ang tao mula sa “amnesya”? Sinaksak Ko ba siya? Pinatay Ko ba ang Kanyang katawan? Sinasabi Ko sa tao ang mga nararamdaman Ko sa Aking puso, at bakit niya Ako laging iniiwasan? Sa mga “alaala” ng mga tao, ito ay para bang mayroong nawala sa kanila at hindi ito makita kahit saan, ngunit gayundin na para bang may mali sa kanilang mga alaala. Kung gayon, sa kanilang buhay, palaging nagdurusa ang mga tao sa pagkamalilimutin, at ang mga araw ng mga buhay ng lahat ng sangkatauhan ay nasa kaguluhan. Ngunit walang sinuman ang nangangasiwa nito, walang ginagawa ang mga tao kung hindi yurakan ang isa’t isa, at patayin ang isa’t isa, na siyang humantong sa estado ng nakakapinsalang pagkatalo ngayon, at dinulutan ang lahat ng nasa ilalim ng sansinukob na bumagsak sa maruming tubig at putik, na walang anumang pagkakataon ng kaligtasan.
Noong dumating Ako sa mga tao ang pinakasandaling naging tapat ang mga tao sa Akin. Sa panahong ito, nagsimula ring ilagay ng dakilang pulang dragon ang mga nakamamatay na kamay nito sa mga tao. Tinanggap Ko ang “imbitasyon,” at dinala ang “liham ng imbitasyon” mula sa tao habang papalapit Ako upang “umupo sa isang hapag ng piging” kasama ng tao. Noong nakita nila Ako, hindi Ako binigyang-pansin ng mga tao, dahil hindi Ko pinalamutian ang Aking sariling mga mayayamang kasuotan at dinala lamang ang Aking “kard ng pagkakakilanlan” upang maupo sa isang mesa kasama ang tao. Walang mamahaling pampaganda ang nasa Aking mukha, walang koronang nakaputong sa Aking ulo, at nagsuot Ako ng walang iba kung hindi isang pares ng ordinaryong gawang-bahay na sapatos sa Aking mga paa. Ang hindi pagkakaroon ng kolorete sa Aking labi ang nakabigo sa mga tao. Tangi sa roon, hindi Ako nagsalita ng mga magalang na salita, at hindi ang pluma ng isang handang manunulat ang Aking dila; sa halip, tumagos ang bawat salita Ko sa kaibuturan ng puso ng tao, na siyang nagbigay sa mga tao ng higit pang “kanais-nais” na impresyon ng Aking bibig. Sapat ang nauuna para sa mga tao upang bigyan Ako ng “espesyal na pagtrato,” at gayon ay trinato nila Ako bilang isang kapwa taga-nayon mula sa kanayunan na walang kabatiran o karunungan. Ngunit noong iniabot ng lahat ang “mga regalo ng pera,” hindi pa rin Ako tiningnan ng mga tao na kagalang-galang, ngunit lumapit lamang sa Akin nang walang anumang paggalang, hinihila ang kanilang mga takong, maikli ang pasensiya. Noong iniabot Ko ang Aking kamay, bigla silang nagulat, lumuhod sila, at nagpalabas sila ng matinding mga sigaw. Kinolekta nila ang lahat ng Aking mga “perang regalo.” Dahil malaki ang halaga, bigla nilang naisip na isa Akong milyonaryo at pinunit ang gula-gulanit na mga damit mula sa Aking katawan nang walang pahintulot Ko, pinapalitan ang mga iyon ng mga bagong kasuotan—ngunit hindi Ako pinasaya nito. Dahil hindi Ako sanay sa ganoong maalwang pamumuhay, at tinanggihan ang ganitong “primera-klaseng” pagtrato, dahil ipinanganak Ako ng banal sa tahanan, at, maaaring sabihin na, dahil ipinanganak Ako sa “kahirapan,” hindi Ako sanay sa buhay ng karangyaan kung saan inasahang ako ay pinaglilingkuran sa lahat ng Aking pangangailangan. Gusto Ko lamang na makayanang maunawaan ng mga tao ang mga nararamdaman Ko sa Aking puso, na makayanan nilang matiis ang kaunting paghihirap upang tanggapin ang mga hindi tiwasay na mga katotohanan mula sa Aking bibig. Dahil hindi pa Ako kailanman nakapagsasalita ng patungkol sa teorya, o kayang gumamit ng mga “sikreto sa pakikipag-kapwa” ng mga tao upang makisama sa kanila, at dahil wala pa Akong kakayahan sa pag-aayos ng Aking mga salita ayon sa mukha ng mga tao o ng kanilang sikolohiya, lagi Akong kinamumuhian ng mga tao, naniniwala na hindi Ako karapat-dapat sa pakikipag-ugnayan, at sinasabi na mayroon Akong “matalas” na dila at laging sinasaktan ang mga tao. Ngunit wala Akong pagpipilian: minsan Akong nag-aral ng “sikolohiya” ng tao, minsang “tinularan” ang “pilosopiya ng buhay” ng tao, at minsang nag-aral sa “kolehiyo ng wika” upang matuto ng lengguwahe ng tao, upang makayanan Kong maunawaang lubos ang mga pamamaraan kung saan ang mga tao ay nagsasalita, at nagsasalita na naaangkop sa kanilang mukha—ngunit kahit gumugugol Ako ng labis na pagsisikap, at bumisita sa maraming “eksperto,” nauwi sa wala ang lahat ng iyon. Kailanma’y walang anumang pagkatao sa Akin. Sa loob ng lahat ng mga taong ito, hindi kailanman umani ng kahit katiting na epekto ang Aking mga pagsisikap, hindi Ako kailanman nagkaroon ng katiting na kakayahan sa lengguwahe ng tao. Sa gayon, “sinasalamin” Ko ang mga salita ng tao na “may kabayaran ang mahirap na pagtatrabaho”, at bilang resulta, nauuwi sa katapusan ang mga salitang ito sa mundo. Nang hindi napapagtatanto ng mga tao, pinabubulaanan ng Diyos mula sa langit ang talinghaga, sapat na pinatotohanan na hindi kanais-nais ang mga salitang iyon. Kung gayon, humihingi Ako ng dispensa sa tao, ngunit walang dapat gawin—na siyang gumawa sa Akin na napaka-“istupido”? Wala Akong kakayahang matutunan ang wikang tao, na maging magaling sa pilosopiya ng buhay, na makipagkapwa sa mga tao. Pinapayuhan Ko lamang ang mga tao na maging matiisin, na kontrolin ang galit sa kanilang mga puso, upang hindi nila masaktan ang kanilang mga sarili nang dahil sa Akin. Sino ang nagbunsod sa atin na makipag-kapwa sa isa’t isa? Sino ang nagbunsod sa atin na magtagpo tayo sa sandaling ito? Sino ang nagbunsod sa atin na magkaroon ng magkakatulad na prinsipyo?
Nananalaytay ang Aking disposisyon sa lahat ng Aking mga salita, ngunit hindi kaya ng mga tao na maunawaan iyon sa Aking mga salita. Nagtalo lamang sila sa maliliit na bagay tungkol sa Aking sinasabi—at ano ang saysay noon? Kaya ba silang gawing perpekto ng kanilang mga pagkakaintindi tungkol sa Akin? Kaya bang maisagawa ng mga bagay sa mundo ang Aking kalooban? Pinanatili Kong subukan na turuan ang mga tao kung paano magwika ng Aking mga salita, ngunit ito’y para bang walang imik ang tao, at hindi niya kailanman kayang matutunan kung paano magsalita ng Aking mga salita gaya nang gusto Ko. Tinuruan Ko siya nang pasalita, ngunit hindi niya kailanman nakayanang matuto. Pagkatapos lamang nito Ako nakagawa ng isang pagtuklas: Paano makakapagsalita ang mga tao sa mundo ng mga salita sa langit? Hindi ba nito nilalabag ang mga batas ng kalikasan? Ngunit, dahil sa kasigasigan at kausisaan ng mga tao tungo sa Akin, nagsimula Ako sa isa pang bahagi ng gawain sa tao. Hindi Ko kailanman ipinahiya ang tao dahil sa kanyang kakulangan, ngunit sa halip, nagbibigay sa kanya nang ayon sa kung ano ang kulang sa kanya. Dahil lamang ito dito kaya mayroon ang mga tao ng medyo kanais-nais na impresyon sa Akin, at ginagamit Ko ang oportunidad na ito upang pagsama-samahing muli ang mga tao, na maaari nilang tamasahin ang isa pang bahagi ng Aking mga yaman. Sa sandaling ito, muling malululong ang mga tao sa kasiyahan, umaagos na mga palakpakan at tawanan palibot ng mala-rosas na mga ulap sa langit. Binubuksan Ko ang puso ng tao, at agad nagkaroon ang tao ng bagong sigla, hindi na siya handang magtago mula sa Akin, dahil natikman na niya ang matamis na lasa ng pulot, at kaya inilalabas niya ang lahat ng kanyang basura upang “mapalitan”—na para bang naging isa Akong “kolektahan ng basura,” o isang “lugar ng pangangasiwa ng basura”. Kung gayon, matapos makita ang mga “paanunsiyo” na naipaskil, lumalapit ang mga tao sa Akin at sabik na nakikiisa, dahil tila naiisip nila na kaya nilang makakuha ng ilang mga “tagapagpaalaala,” kaya naman “naniniwala” bawat isa sa kanila upang makiisa sa mga kaganapang Aking isinaayos. Sa sandaling ito, hindi na sila takot mawalan, dahil hindi malaki ang “kapital” ng mga gawaing ito, at kaya nangangahas silang makipagsapalaran para sa pakikiisa. Kung walang mga tagapagpaalaala na maaaring matanggap mula sa pakikiisa, lilisanin ng mga tao ang arena at babawiin ang kanilang salapi, at kukwentahin din ang “interes” na utang Ko sa kanila. Dahil iyon sa tumaas na ang mga pamantayan ng pamumuhay sa ngayon, na dumarating sa isang “disenteng antas ng kasaganaan” at nakakarating sa “modernisasyon,” kasama ng “ang nakatataas na kadre” na personal na “pumupunta sa kanayunan” upang mag-ayos ng gawain, na agad mabilis na dumami nang maraming beses ang pananampalataya ng tao—at dahil pabuti nang pabuti ang kanilang “konstitusyon”, tinitingnan nila Ako nang may paghanga, at nahahandang makisali sa Akin upang makuha ang Aking tiwala.
Abril 11, 1992
Mula sa Ang Salita ay Nagpapakita sa Katawang-tao
Ang pinagmulan：Ang Ikatatlumpu’t isang Pagbigkas
Rekomendasyon：Ang Kidlat ng Silanganan—Ang Liwanag ng Kaligtasan
Ang Iglesia ng Makapangyarihang Diyos ay itinatag ng personal na bumalik na Panginoong Jesus sa mga huling araw
Ang maikling panimula ng Iglesia ng Makapangyarihang Diyos
